Het was altijd de drukte en de stress om nieuwe rollen die Stanley Burleson niet optimaal lieten genieten van zijn succes op de bühne. Was de ene musicalproductie waarin hij speelde pas halverwege de tour, dan moest hij zich alweer richten op een volgende klus waarvoor zenuwslopende audities op het programma stonden om überhaupt daarin te mogen meedoen. ’Vroeger genoot ik vaak pas achteraf’, zo valt te lezen in een interview met Stanley in het onlangs verschenen boek Musical 2.0 van auteur Dennis Piek. ’Ik heb geleerd dat je in het moment moet zitten. Tijdens de musical Passion wist ik wel dat het mooi en goed was wat we deden, maar toch was ik bezig met wat ik het jaar daarop zou gaan doen. Voordat je het weet ben je tien jaar verder en denk je dan pas terug hoe mooi Passion eigenlijk was. Je moet er nu van genieten. Voordat je het weet word je ongeduldig en verlang je alleen maar naar de volgende show in plaats van de huidige. Dat heeft niet zoveel nut.’

 

Genieten doet Stanley overigens bij voorkeur in eigen land. Het spelen op het gedroomde Broadway in New York of West End in Londen staan niet op zijn ‘bucketlist’. Stanley: ’Het is een illusie dat het je gelukkiger zal maken. Ik heb de luxe dat ik in Nederland altijd veel werk heb gehad. dus ik hoef ook niet per se. Daarnaast, ik ben geen huismus, maar ik wil mijn basis hebben.Want vanuit die uitvalsbasis, mijn huis, geniet ik van alles. Als ik dat mis, is het uitzitten tot ik weer thuis ben. Dan ga je aftellen.’

 

En dat Nederland, met verschillende theaterproducenten, genoeg moois te bieden heeft op musicalgebied, beschrijft auteur Dennis Piek in zijn voorwoord. ’Je kunst rustig stellen dat de markt mooi is verdeeld, het aanbod is divers en de kwaliteit neemt zichtbaar toe’, aldus Piek. ’Genregrenzen lijken te vervagen en bij dat soort ontwikkelingen is de musical alleen maar gebaat. Vaak hebben we de neiging alles in hokjes te willen plaatsen en te willen benoemen, maar theater is niet altijd te benoemen. Zeker musical is daarbinnen nog altijd een vreemd fenomeen.’