“Grease heeft een heel bijzondere plek in mijn hart gekregen. Het afscheid viel me dan ook ontzettend zwaar. Misschien was het wel het heftigste afscheid dat ik tot nu toe heb meegemaakt. We waren als cast zijnde een hechte club geworden en ik beschouwde iedereen ook echt als mijn vrienden. Het hele avontuur dat Grease heet, hebben we met zijn allen mogen delen. Samen hebben we een theaterseizoen lang heel Nederland mogen doorreizen en een fantastische voorstelling neergezet. Je ziet elkaar dan meer dan je eigen familie of vrienden en ineens is het voorbij. Dat viel zwaar.
 

‘Hoe maak je van Sandy niet zo’n tutje?

 
Een ‘eerste keer’
Onze cast bestond veelal uit jonge mensen. Dat maakte voor veel van ons Grease een soort ‘eerste keer’. Voor mij was het bijvoorbeeld mijn eerste volwassen hoofdrol en voor Tim Douwsma was het überhaupt de allereerste keer dat hij in een musical stond. De bewijsdrang was daardoor groot en we wilden per se laten zien wat in huis hadden. Dat gold natuurlijk voor mij en Tim, maar ook voor de rest van de cast. De wil om er iets moois van te maken was groot en het eventuele gebrek aan ervaring werd opgelost met een flinke dosis enthousiasme en de wil om te leren. Het drukke reisschema plus een groot aantal blessures en zieken maakte de tour behoorlijk pittig. Die uitval moest dan onderling opgelost zien te worden. Als Sandy heb ik daar niet zo heel veel last van gehad, maar binnen het ensemble moesten ze continu elkaars rollen overnemen. Soms was het zelfs zo dat pas vlak voor aanvang van de voorstelling bekend werd welke ensemblerol iemand kreeg toegewezen. Dan was het letterlijk de bedoeling om nog snel een briefje met instructies door te nemen om op de juiste plek te staan in elke scène. Doe dat maar eens! Het is heel knap hoe we dat als groep telkens hebben weten op te lossen en avond aan avond erin geslaagd zijn een geweldige show te spelen Juist de spanning die daarbij kwam kijken, heeft ervoor gezorgd dat we als groep zo snel naar elkaar toe zijn gegroeid en dat iedereen altijd bereid was de ander op te vangen en te helpen.


 
De rol van Sandy
Iedereen heeft wel een eigen beeld van het personage Sandy uit Grease en hoe die rol vertolkt zou moeten worden in de musical. Dat geldt zeker voor de generatie die nog uit de tijd van de film komt. Het liefst wil je hun terugvoeren naar hun jeugd en de fijne herinneringen bij hen oproepen die zij daaraan hebben. Het probleem is alleen dat ik natuurlijk niet precies de Sandy ben uit de film. Ik ben mijn eigen Sandy en heb haar op een andere manier vormgegeven dan Olivia Newton-John destijds deed. Hoe ga je met dat verschil om? Daar heb ik veel over gesproken met mensen. Wat misschien nog wel de moeilijkste vraag was: hoe maak je van Sandy niet zo’n tutje? Dat is toch al snel wat mensen van Sandy vinden en in zekere zin is dat natuurlijk ook zo. Echter wilde ik ook laten zien dat achter dat tutje nog veel meer schuil gaat en dat juist die tuttige Sandy degene is die uiteindelijk tegen een dominant type als Rizzo in durft te gaan. Ik koos er daarom voor om in de scènes met Danny Zuko de pittige Sandy te laten zien, terwijl in de scènes met de Pink Ladies haar meer tuttige kant zichtbaar was. Sandy was binnen de Pink Ladies toch altijd degene die niet rookte, geen alcohol dronk, et cetera. Beide kanten van Sandy heb ik doorgetrokken tot aan de finale, waar ze uiteindelijk bij elkaar komen en een middenweg vinden. Volgens mij is dat ook heel goed gelukt! Regelmatig zijn er na de voorstelling mensen naar me toegekomen om te vertellen dat we ‘net uit de film’ kwamen. Het was nog precies zoals zij het zich konden herinneren. Dat is waar je het voor doet. Natuurlijk wilden we geen exacte kopie zijn van de film of een eerdere Grease-opvoering, maar we wilden wel dezelfde neerzetten en de herinnering van de bezoeker in stand houden. Daarin zat voor ons de uitdaging.
            Uiteindelijk ben ik meer dan tweehonderd keer opgegaan als Sandy. Er zijn maar drie voorstellingen die ik heb gemist. Niet eens door ziekte, maar vanwege andere werkzaamheden. Dat vond ik ontzettend lastig om te accepteren. Dan kreeg ik berichten van fans die in de zaal zaten die schreven dat ze het jammer vonden dat ik niet speelde. Op zo’n moment baal ik. Ook al speel je tweehonderd voorstellingen wel; ik voel me toch gelijk schuldig als ik er een keer niet kan zijn. Natuurlijk gaat de show gewoon door en wordt er ook zonder mij een goede voorstelling gespeeld, maar op dat moment mis ik het enorm. De verantwoordelijkheid die een hoofdrol met zich meedraagt is groot en die wil ik ook dragen. Ik vind het nog steeds moeilijk als dat dan even niet kan.
 

‘Ik zag mezelf al nooit meer over deze rol heenkomen’

 
Volwassen worden
Afgelopen februari was ik nog bang voor wat er zou gaan komen. Ik had nog niets nieuws voor komend seizoen en met Grease gingen we alweer richting de laatste voorstellingen. Je merkt die onzekerheid ook binnen zo’n cast. Iedereen wil toch weer werk hebben voor volgend seizoen en dat maakt mensen zenuwachtig. Zal je net zien dat ik zo’n prachtige rol in Grease heb mogen spelen en dat het dan daarna klaar is. Ik zag mezelf al nooit meer over deze rol heenkomen. Dit was het, het stopt nu. Die paniek was achteraf gezien natuurlijk onnodig, want al snel kwam de RTL4-soap Nieuwe Tijden op mijn pad. Daarna volgde ook de Efteling-musical De Gelaarsde Kat en Musicals in Concert on Tour bij Stage Entertainment. Ik mag gewoon weer drie nieuwe dingen doen! Zingend, dansend en acterend in het theater staan bij De Gelaarsde Kat; op de set staan bij Nieuwe Tijden; én ik mag avonden lang liedjes zingen bij Musicals in Concert on Tour. Hoe gaaf is dat?!
Iemand vroeg laatst aan mij: ‘Vind je het niet gek dat je pas achttien jaar bent en al full time werkt?’ Ja, dat vind ik gek. Maar het voelt heel normaal. Ik woon nu samen met mijn vriend (Lennart Timmerman, red.) in Amsterdam en ik ga inderdaad elke dag naar mijn werk, maar het voelt nog steeds niet zo. Ik doe, net als toen ik nog op school zat, alleen maar dingen waar ik gelukkig van word. Toen wij hier drie jaar geleden zaten (voor het boek Musical 2.0 – Een nieuwe generatie, red.), woonde ik nog bij mijn ouders en brachten zij me nog overal naar toe. Al doen ze dat trouwens nog steeds wel veel hoor, haha!
            Even rustiger aan doen, zit er voor mij voorlopig niet in. Ik word ook niet blij van weinig doen. Waarom zou ik? Ik heb super leuk werk en mag dat ook nog eens samen met leuke mensen uitvoeren. Dat mag ik nooit normaal gaan vinden en dat besef ik me heel goed. Er zijn zoveel goede mensen in dit vak en daarvan zitten ook genoeg goede mensen thuis zonder werk. Ik mag echt in mijn handen knijpen. Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend en het is ook jammer dat mensen weleens denken dat het me allemaal komt aanwaaien. Dat is niet waar. Ik ga ook gewoon naar castings en moet daar meerdere malen terugkomen om mezelf te bewijzen. Was het maar waar dat ze me gewoon zouden bellen en direct een rol gaven! Zo werkt het niet in dit vak. De enige zekerheid die ze geven wanneer ze me bellen, is dat ik waarschijnlijk binnen het plaatje pas dat ze zoeken, maar daarna moet ik het zelf doen. Ik ben natuurlijk niet de enige die wordt gebeld; ze bellen er veel meer. Dan is het aan mezelf om het waar te maken. Daar zal ik elke keer weer keihard voor blijven werken.”

Lees ook de Q&A met Vajèn hier!

Volgende maand is het de beurt aan Aimée de Pater om middels een uitgebreid interview én een door jullie samengestelde Q&A aan de tand gevoeld te worden.