Wat is de eerste musical die je ooit zag?
Mijn eerste musical was Les Misérables in Londen. Dat was voor mij ook een eyeopener. Ik dacht altijd dat je voor musicals je benen in je nek moest kunnen leggen en dat soort grappen. Maar in Les Misérables draait het puur om het acteren, het zingen en de combinatie daarvan.

Wat is je favoriete musical?
Sonneveld. Maar goed, ik kijk niet naar mezelf, dus dan kies ik Chicago. Daarin wordt het hoogst mogelijke resultaat bereikt met bijna niets. Geen overdreven decors, kostuums, etc. Dat vind ik mooi. In New York heb ik trouwens de musical Something Rotten gezien. Dat is ook een aanrader. Ik heb in een deuk gelegen!

Welke musical vind je een beetje overschat?
Cats. Er zit te weinig verhaal in. Er komen katten op een vuilnisbelt aan, die worden voorgesteld, we weten dat er één dood gaat, er wordt een mooi nummer gezongen en dat was het wel zo’n beetje. Nee, daar vond ik niet zo veel aan. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik The Phantom of the Opera ook niet zo bijzonder vind. Dat verhaal doet mij ook niets.

Wat zie je zelf als het hoogtepunt van je carrière?
Sonneveld. Niets meer aan toe te voegen.

En het dieptepunt?
Ik zou nu heel makkelijk Crazy Shopping kunnen noemen, maar ik heb daar een toptijd gehad. Ondanks dat die musical niet zo goed was, hadden we een onwijs leuke groep om mee te werken en de mensen die wél kwamen kijken, hebben we veel plezier gebracht.

Als je niet in het musicalvak was beland, dan was je waarschijnlijk…
Leraar geworden op de lagere school, denk ik?

Welke vrouwenrol in een musical zou jij stiekem heel graag wel willen spelen?
Het eerste wat in me opkomt is de musical Chicago, maar als ik moet kiezen, denk ik toch de rol van Norma Desmond in Sunset Boulevard. Dat is een rol met heel veel buitenkant, maar daarachter schuilt natuurlijk veel meer. Het is een onmogelijk liefdesverhaal en dat lijkt me heel interessant om te spelen.

Wat is de grootste blunder die je op het toneel gemaakt hebt?
Dat was tijdens mijn Jeans-tijd. De voorstellingen van Jeans bestaan uit allerlei themablokken. Een rock-’n-roll-blok, een hippie-blok, etc. Ik kwam toen al dansend het toneel op tijdens zo’n themablok en dacht bij mezelf ‘wat hebben die jongens toch rare broeken aan!’. Ik was echter zelf degene die het verkeerde kostuum had aangetrokken. Blijkbaar had ik de volgorde van mijn kostuums niet goed neergelegd. In alle haast heb ik met het omkleden toen het volledig verkeerde kostuum aangetrokken. Op het moment dat je opgaat, weet je dat het verknald hebt. Dan ben je even het sulletje van de groep en probeer je er maar wat van te maken. Wanneer dat soort dingen je gebeuren, moet je onthouden dat het publiek vaak denkt dat het bij de voorstelling hoort. Dat het als grapje is bedoeld en daar kun je op inspelen.

Heb je vaste rituelen of gewoontes voordat je opgaat?
Nee, want ik ben zo bijgelovig als maar kan. Ik wil mezelf niet opzadelen met dingetjes die ik per se voorafgaand aan elke voorstelling moet doen. Dan ga ik daar stellig in geloven, terwijl het vaak maar flauwekul is.

Wat maakt jou gelukkig?
Mijn werk. Ik zit elke avond na een geslaagde voorstelling als een kind zo blij aan mijn wijntje in de bus met de voetjes omhoog. Dat is echt even mijn geluksmomentje.

Tijdens een Musical 2.0-workshop stelde jij laatst dat in basis ‘iedereen kan zingen’. Kun je dat uitleggen?
Zingen is een verhaal vertellen. Tom Waits en Randy Newman kunnen toch ook zingen? Al fluisteren ze het gehele nummer, je blijft aan hun lippen hangen. Kijk naar Soldaat van Oranje – De Musical bijvoorbeeld. Die acteurs kunnen echt wel zingen hoor, maar ze krijgen in de eerste plaats de opdracht om de tekst te vertellen en niet om domweg noten te produceren. Daardoor geloof je wat ze zingen en komt het bij je binnen. Er zijn zoveel geschoolde zangers en zangeressen die ontzettend mooi kunnen zingen, maar tóch ben ik er vaak niet van onder de indruk. Puur omdat het, bij gebrek aan interpretatie, te vlak blijft. De zuiverheid van een nummer is ondergeschikt aan de overtuiging waarmee je het brengt. Dat is zingen!

Tot slot, waar zien we Tony Neef over tien jaar?
Ik hoop nog steeds in dit vak. Dat ik dit al zo lang mag doen is bijzonder en hopelijk mag ik dit werk nog net zo lang blijven doen. Ik denk ook dat ik al zo lang in dit vak zit, omdat ik hiernaast nog andere dingen dan musical doe. Liedjes schrijven en inspreken voor televisie bijvoorbeeld. Maar nog veel spannender is iets als Musicals in Concert – Live on Tour. Dat is namelijk geen vaste rol, maar daar mag ik op een avond allemaal verschillende kleuren van mezelf laten zien. Die afwisseling en nieuwe uitdagingen houden het leuk en spannend voor mezelf.

Van wie zou jij graag meer te weten willen komen middels een Q&A? Of heb jij zelf vragen? Laat het ons weten via social media!

Facebook: http://www.facebook.com/Musical20
Instagram: http://www.instagram.com/musical2.0/
Twitter: http://twitter.com/musical_20/
 

juli 9, 2016

Tekst: Dennis Piek | Foto: Deen van Meer